ριζοτηξικάρδιος

-ον, Μ

αυτός που λειώνει, που συγκινεί την καρδιά ώς τη ρίζα της.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ῥίζα + *τηξικάρδιος (σύνθ. τού τύπου τερψίμβροτος < τήκω + καρδία, πρβλ. σπαραξι-κάρδιος)].